Me zemër të dua, të urrej me mendje

Thellësia e qënies njerëzore ka të bëjë me atë që njeriu ndjen. Ekzistenca e njeriut mbështetet mbi një botë shumëdimensionale iluzionesh. Që kur lind, njeriu noton mbi këto dimensione dhe kur arrin në një pike të caktuar, iluzionin e quan dashuri. Mirëpo dashuria shtrihet vetëm në një rrugë, kryqëzohet me rrugë të tjera; iluzionet mbivendosen dhe kjo të turbullon. Të përjetosh një dashuri të përkryer do të thotë të përshkosh një rrugë pa kryqëzime e pa pengesa, vetëm të dashurosh dhe të mos ndjesh asgjë tjetër, të qëndrosh pezull, pa marrë frymë.

Nga ana tjetër, shumë njerëz thonë se udhëhiqen nga logjika. Po çfarë është logjika? Për çdo veprim që bën njeriu gjykon veten, dhe gjykimin thotë se e bën logjika. Edhe kur i duhet të zgjedhë midis dy rrugëve, thotë se përdor logjikën, përdor mendjen. Madje, shpesh thuhet se logjika është një rregulluese dhe sistemuese e ndjenjave. E pra, edhe logjika është vetëm iluzion. Vërtet dramatike! Njeriu është skllav i botës së brendshme, i iluzioneve.

“Të dua!”?! E çdo të thotë “Të dua!”?! Ndoshta kur arrij të të them “Të dua!”, e kam kuptuar që më së shumti po eci mbi rrugën e dashurisë dhe kjo rrugë është e drejtuar nga ty. Por rrugë nuk do të thotë bulevard. Iluzioni i dashurisë nuk shfaqet i vetëm. Bashkë me të shfaqet edhe romantizmi, si ndjenjë, dhembja, dëshira për të sakrifikuar dhe një mijë pasoja të tjera. Atëherë ajo që quhet logjikë fillon gjykimin; një iluzion, dashuria më ka ndryshuar, ndoshta edhe më ka dëmtuar. Atëherë brenda logjikës lind urrejtja. Logjika urren dashurinë. Por jo unë. Unë dashuroj. Dhe kaq.