Të jetosh pa e vrarë jetën!

Të ndodh shpesh të kalosh një nga ato netët, ku zhurmat e lodhshme të ditës ia lënë vendin mendimeve të shumta që lidhen me filozofinë e jetës dhe pasi ke bërë bilancin e jetës që po jeton, që të ka sjellë një trishtim të madh, mendon për vdekjen dhe atëherë të mbërthen një frikë dhe mundohesh t’i largosh shpejt ato mendime.

Shoqëria njerëzore, në shekuj, ka krijuar një mekanizëm gjigand, ku çdo njeri përpiqet të gjejë veten në ndonjë pjesë të tij, dhe kjo ndoshta ka bërë të harrojmë thelbin e jetës. Janë të rrallë njerëzit që jetojnë pa brenga. Të gjithë e dimë që jemi të përkohëshëm, megjithatë, askush nuk përpiqet të jetojë një jetë larg shqetësimit për gjykimin e të tjerëve dhe larg brengave për qëllimet ambicioze që nuk kemi mundur të realizojmë.

Pse duhet të jetojmë një jetë të vrarë nga vetë ne? Pse duhet t’i japim fund ëndrrave dhe dëshirave tona? Nëse nuk do të bënim në jetë ato gjëra që i kemi dëshiruar dhe ëndërruar prej kohësh, atëherë cilat do të ishin ato gjëra të rëndësishme që do të kishin kuptim të bëheshin?!

Dikush ka thënë: “do të jetë një rrugë e gjatë për të qenë i lumtur!” Gabimi më i madh njerëzor qëndron në idetë: “do të ketë kohë edhe për të dashuruar”, “do të ketë kohë edhe kur do të çlodhemi në lumturi”. Jo! Ne duhet të mendojmë për të tashmen dhe nuk duhet t’i vrasim ëndrrat tona. Nuk duhet të shqetësohemi se ç’thonë të tjerët apo ç’mendojnë për ne. Lumturinë duhet ta gjejmë brenda vetes. Sepse lumturia vetëm aty gjendet! Nëse vrasim jetën tonë, presim ëndrrat tona dhe pastaj themi se jetojmë, jemi vetëm hipokritë që qëndrojmë mbi bazën e gjykimit të të tjerëve.