Me vrullin e rebelit, me vuajtjet e fatkeqit dhe me shpirtin e artistit të madh, Migjeni lindi i paracaktuar per të thyer tabutë... E guximshme ishte dalja kundër rrymës për poetin e ri, por i tillë ishte identiteti i tij artistik dhe ai nuk mund të bënte ndryshe as në ditët e optimizmit rinor, as në ato të dëshpërimit të thellë në pritje të fundit të padrejtë të jetës së tij tragjikisht të shkurtër. Përmes armës më të fortë: gjenialitetit krijues, Migjeni ka lënë gjurmë të thella në letrat shqipe për përmbysjen e çdo konvencioni të ndjekur nga poetët shqiptarë deri atëherë, si në tematikë, ashtu edhe në strukturim.
E gjithë vepra e Migjenit është në thelb trajtesë e temave tabu për shoqërinë shqiptare. Vëllimi i tij poetik është “i lirë” nga tema e stërpërdorur e atdhedashurisë dhe e së kaluarës së lavdishme. Fuqishëm reflektohet mbi shoqërinë e kohës, për të nxjerrë në pah plagët më të thella të saj, të fshehura nën heshtjen e të gjithëve dhe mjerimin e gjithanshëm. “Novelat e Qytetit të Veriut” konfirmojnë shpirtin demaskues dhe kundërshtues të Migjenit ndaj indiferentizmit të përgjithshëm si zgjidhje për t’iu shmangur problemeve të vërteta. Këto proza sintetizohen mbi një tematikë të pakonceptueshme për mentalitetin shqiptar. Ideali familjar i mbështetur në interesin e të parit, drama e një prostitute që e lidh fatin e vet me moralin e gënjeshtërt të shoqërisë, shkatërrimi i një familjeje si pasojë e mjerimit dhe ankthi i dy të rinjve nga tabuja e inçestit, tema ende shumë të ndjeshme dhe të shmangura nga diskutimi, janë dëshmi e guximit të Migjenit për të sfiduar çdo mendje shqiptari. Sinqeriteti kritik i poetit të madh ndoshta është perceptuar si mëkat, por mëkati i vërtetë është mbrojtja e tabuve nga alternativat për zgjidhje dhe përsosmëri.
Me të njëjtin guxim, tabutë janë thyer edhe nga këndvështrimi strukturor e stilistik. Origjinal dhe i vetpërjashtuar nga ndërtimi formal i poezisë së kohës, Migjeni e drejton vargun e tij drejt një përmase më gjithëpërfshirëse, drejt një lirie që e bën të vështirë për ta përcaktuar, por të veçantë. Prozave, Migjeni u jep një formë edhe më origjinale letrare. Skicat letrare, forma të ndërmjetme mes poezisë dhe tregimit janë zgjedhja e tij për t’i thyer normat e krijuesve. Në pak rreshta përqëndrohen për mrekulli shtrimi i problemeve dhe ngritja e akuzave. I gjithë ky devijim nga struktura duket sikur i mbivendoset devijimit tematik për ta parë të vërtetën lakuriqe larg mitizimeve e larg tabuve.
I mjaftuan katër vite Migjenit për të ngritur një vepër të madhe që shkel në anët më të errta të shoqërisë. Një vepër e ngritur si protestë për tipet e strukturuara të të shktuarit letërsi dhe si revoltë për të ndryshuar mekanizmin e mbrapshtë sipas të cilit funksiononte shoqëria. Një vepër madhështore e thyerjes së çdo tabuje...
skip to main |
skip to sidebar
Contact
Blog Archive
-
▼
2008
(13)
-
▼
July
(13)
- Kaq të ndryshëm, kaq të barabartë
- Shqipëria – Një lumë, brenda shtratit të tij që de...
- Migjeni, ky thyerës i tabuve
- Alegoria e Zulluve... Këndvështrimi im
- Ku gabuam? Shekuj histori vlerash dhe idealesh të ...
- Nëse drita është dashuria e parë e jetës, atëherë ...
- Mbi Ema Bovarinë, bovarizmin, donkishotizmin dhe ë...
- Ëndrra nuk e dëmton realitetin
- “A është ajo? Apo si në ëndërr ma sjell zemra?”
- Donkishotizmi dhe "njeriu i tepërt"
- Të jetosh pa e vrarë jetën!
- Unë (nuk) e mbështes Orestin
- Me zemër të dua, të urrej me mendje
-
▼
July
(13)
1 coment(s):
vary beautiful but something like this is better:
POEM OF POVERTY
Poverty, brothers, is a mouthful that's hard to swallow,
A bite that sticks in your throat and leaves you in sorrow,
When you watch the pale faces and rheumy eyes
Observing you like ghosts and holding out thin hands;
Behind you they lie, stretched out
Their whole lives through, until the moment of death.
Above them in the air, as if in disdain,
Crosses and stony minarets pierce the sky,
Prophets and saints in many colours radiate splendour.
And poverty feels betrayed.
Poverty carries its own vile imprint,
It is hideous, repulsive, disgusting.
The brow that bears it, the eyes that express it,
The lips that try in vain to hide it
Are the offspring of ignorance, the victims of disdain,
The filthy scraps flung from the table
At which for centuries
Some pitiless, insatiable dog has fed.
Poverty has no good fortune, only rags,
The tattered banners of a hope
Shattered by broken promises.
Poverty wallows in debauchery.
In dark corners, together with dogs, rats, cats,
On mouldy, stinking, filthy mattresses,
Naked breasts exposed, sallow dirty bodies,
With feelings overwhelmed by bestial desire,
They bite, devour, suck, kiss the sullied lips,
And in unbridled lust the thirst is quenched,
The craving stilled, and self-consciousness lost.
Here is the source of the imbeciles, the servants and the beggars
Who will tomorrow be born to fill the streets.
Poverty shines in the eyes of the newborn,
Flickers like the pale flame of a candle
Under a ceiling blackened with smoke and spider webs,
Where human shadows tremble on damp stained walls,
Where the ailing infant wails like a banshee
To suck the dry breasts of its wretched mother
Who, pregnant again, curses god and the devil,
Curses the heavy burden of her unborn child.
Her baby does not laugh, it only wastes away,
Unwanted by its mother, who curses it, too.
How sorrowful is the cradle of the poor
Where a child is rocked with tears and sighs.
Poverty's child is raised in the shadows
Of great mansions, too high for imploring voices to reach
To disturb the peace and quiet of the lords
Sleeping in blissful beds beside their ladies.
Poverty matures a child before its time,
Teaches it to dodge the threatening fist,
The hand which clutches its throat in dreams,
When the delirium of starvation begins
And when death casts its shadow on childish faces,
Instead of a smile a hideous grimace.
While the fate of a fruit is to ripen and fall,
The child is interred not maturing at all.
Poverty labours and toils by day and night,
Chest and forehead drenched in sweat,
Up to the knees in mud and slime,
And still the empty guts writhe in hunger.
Starvation wages! For such a daily ordeal,
A mere three or four leks and an 'On your way.'
Poverty sometimes paints its face,
Swollen lips scarlet, hollow cheeks rouged,
And body a chattel in a filthy trade.
For service in bed for which it is paid
With a few lousy francs,
Stained sheets, stained face and stained conscience.
Poverty leaves a heritage as well,
Not cash in the bank or property you can sell,
But distorted bones and pains in the chest,
Perhaps leaves the memory of a bygone day
When the roof of the house, weakened by decay,
By age and the weather collapsed and fell,
And above all the din rose a terrible cry
Cursing and imploring, as from the depths of hell,
The voice of a man crushed by a beam.
Under the heel, says the priest, of a god irate
Ends thus the life of a dissolute ingrate.
And so the memory of such misfortunes
Fills the cup of bitterness passed to generations.
Poverty in drink seeks consolation,
In filthy taverns, with dirty, littered tables,
The thirsting soul pours glass after glass
Down the throat to forget its many worries,
The dulling glass, the glass satanic,
Caressing with a venomous bite.
And when, like grain under the scythe, the man falls
To the floor, he giggles and sobs, a tragicomic clown,
And all his sorrow in drink he drowns
When one by one, a hundred glasses downs.
Poverty sets desires ablaze like stars in the night
And turns them to ashes, like trees struck by lightning.
Poverty knows no joy, but only pain,
Pain reducing you to such despair
That you seize the rope and hang yourself,
Or become a poor victim of 'paragraphs.'
Poverty wants no pity, only justice!
Pity? Bastard daughter of cunning fathers,
Who like the Pharisees, beating the drum
Ostentatiously for their own sly ends,
Drop a penny in the beggar's hands.
Poverty is an indelible stain
On the brow of humanity through the ages.
And never can this stain be effaced
By doctrines decaying in temples.
Post a Comment