Nëse drita është dashuria e parë e jetës, atëherë përse dashuria të mos jetë drita e jetës?

Vetëm një fill i hollë na ndan nga shembja e gjithë atyre besimeve e botëkuptimeve shpirtërore e fetare, që na ngopin me frymëzime për jetën pas asaj që jetojmë në Tokë. Kemi harruar atë që jemi të sigurtë që e kemi: jetën tonë. Sepse, siguria për vërtetësinë e saj më bën të mendoj që është edhe më e shtrenjta gjë që kemi. Gjithmonë kam pyetur veten: “A dimë ta jetojmë jetën?” Në gjërat më të vogla të jetës gjendemi në situata të pakëndshme konfliktesh e grindjesh, e të mbushur me pakënaqësi për njerëzit që kemi pranë dhe ngjarjeve që na ndodhin, mënyrën si sillemi e si sillen të tjerët me ne. Por jo vetëm kaq. Njeriu nuk është mjaftuar me shpenzimin e energjive të tij për të shëmtuar jetën, sepse ajo është jeta: njerëzit, ngjarjet, sjelljet, por ka shkuar më tej, në shtrirjen e dhunës reciproke ndaj njëri-tjetrit në nivel botëror. Periudhat e paqes së plotë në botë kanë qenë shumë të pakta. Luftrat, triumfuese mbi dashurinë, errësira mbi dritën.

Si duhet të kemi qenë më parë, para se të lindnim? S’e di. Ndoshta të mpirë në errësirë, pa ndjerë as dashurinë, as jetën. Ose ndoshta asgjë. Pastaj, një rreze drite na ndriçoi, verboi errësirën dhe na zgjoi. Na ftoi për të jetuar. Njohëm për të parën herë dashurinë. Por nuk kuptuam. Dashuruam dritën, nuk ia dolëm të dashuronim më pas jetën. Dhe vuajtëm...

Tashmë, natyra njerëzore e ka kuptuar se lotët nuk duhet të jenë mbi buzëqeshjet, urrejtja mbi dashurinë. Ajo që nuk ka kuptuar ende, është se për të ndryshuar botën, duhet të nisim nga vetja: të falim dashuri, për një ditë më të mirë...